هوالحی

گل نورانی مرداب آنان سرابند؛ نزد استادت بمان

نگفتمت :مرو آنجا که آشنات منم؟

دراین سراب فنا چشمه حیات منم؟

وگربه خشم روی صدهزارسال زمن

به عاقبت به من آیی که منتهات منم؟

نگفتمت که:به نقش جهان مشو راضی

که نقشبند سراپرده رضات منم

نگفتمت که: منم بحر و تو یکی ماهی

مرو به خشک که دریای با صفات منم؟

نگفتمت که :چو مرغان بسوی دام مرو

بیا که قوت پرواز و پر و پات منم؟

نگفتمت که: تو را ره زنند و سرد کنند

که آتش و تبش و گرمی هوات منم؟

نگفتمت که: صفتهای زشت در تو نهند

که گم کنی که سر چشمه صفات منم؟

نگفتمت که:مگو کار بنده از چه جهت

نظام گیرد؛ خلاق بی جهات منم؟

اگر چراغ دلی ؛ دان که راه خانه کجاست

وگر خدا صفتی دان که کدخدات منم