هوالحی

دوباره آمده ام

امشب از کربلا می آیم از سرزمین تشنگی و آزادگی آنجا که رود می خروشد و آب می جوشد با اینهمه تشنگی است. امان بریده است اما تشنه ی آب نیستم که تشنگی ام از اوست لب عطشانم بهر اوست کیست که تشنه ی او نباشد؟

آی آدمها که سیراب از سرابید مرا بنگرید که به سر آب می شتابم به سر چشمه ی ابدی و ازلی

کیست مرا یاری کند؟

کیست مرا یاری کند؟

کیست مرا یاری کند؟

مرا بنگریگانه ام ؛ دوباره آمد ه ام. مرا بنگر چه بی خودانه خدا خوانم امشب

دوباره آمده ام نوایم را می شنوی ؟همان شبان ساده ی مثنوی ام

هدیه ی قدسی محراب نیازم , با توام . بازهم می خواهم به ماندن به دیدن به خواندن دعوتت کنم

اقرأ بسم ربک الذی خلق

از دل سیاهی آمده ام از ته چاه یوسف ؛ از طوفان نوح ؛ از آتش نمرود ؛ از صلیب مسیح ؛ از ماهی یونس ؛ از غار اصحاب کهف ؛ از شعب ابی طالب ؛ از تنهایی علی؛

از دل صحرای سوزان کربلا

دوباره آمده ام با توام ای حماسه ؛ درب بگشا زندگی خالی نیست . مهربانی هست سیب هست ایمان هست تا شقایق هست زندگی باید کرد. یادت هست ؟ زندگی جذبه ی دستی است که می چیند؟ یادت هست باد که سر وقت چنار رفت تو به سر وقت خدا باید بروی؟ و خدا و خدایی که در این نزدیکی است. یادت هست ؟

یادت هست که لادن اتفاقی نیست؟ که در گلهای ناممکن هوا سرد است ؟ یادت هست باد را نازل کردیم که کلاه از سرشان بردارد؟ یادت هست که سحر نزدیک است؟

آری اندکی صبر سحر نزدیک است

دوباره آمده ام از دل تاریخ که زندگی قصه ی دوباره ی تاریخ است . نگاه کن خوب من ؛ اینجا کربلاست . لب هونام تشنه ی اوست . دستهایم را ببین و صدایم را بشنو

کیست مرا یاری کند؟

کیست مرا یاری کند؟

کیست مرا یاری کند؟

گل من ؛ تو کجای این صحرایی ؟ سر آب؟ یا در پی سراب؟

هوالحی القیوم

قصه من قصه تو قصه ما همه

قصه ی او

و من مسافرم ای بادهای همواره مرا به وسعت تشکیل برگها ببرید

امشب با تو وعده ای دیگر دارم و قصه ی نابی دیگر

امشب با تو معراج خواهم کرد و میلاد اقتدار خداوندگار خدایمان ارمغان این عروج

خواهد بود . ضیافت امشب را بخاطر بسپار تویی که دوست دارمت و هزاران سال است

چون او مشتاقانه انتظارت را می کشیدم و در پی ات بودم . بیا و کنارم بنشین

غریبه ای نیست منم و خدا و شمع و این بغض بیقرار . کفشهایم را کنار در گذاشته ام

چمدانی را که به اندازه ی پیراهن تنهایی من جا دارد بسته ام و چشمانم از حادثه ی

عشق تر است

در ازل پرتو عشقت ز تجلی دم زد

عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

باید امشب بروم مقصدم دوری در همین نزدیکی است . مردم بالا دست گفتند پشت

دریاها شهری است شهری از جنس خدا نور روشنی آینه

راستی امشب جشن هزار سالگی ام بود و هنوز تا پایان قصه ها یک شب دیگر باقیست

هزارمین قصه اش از او با من و آخرینش با تو

یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچکس نبود

زیر آبی های دریا در یکی از شبها ماهی کوچک از مادر پرسید :دورتر ها ماهیان از

دریا می گفتند. دریا کجاست؟ مادرش گفت : نمی دانم اما شنیده ام او که در پی دریاست

جان خود را خواهد باخت . اما ماهی کوچک نتوانست که بنشیند

من اگر بنشینم تو اگر بنشینی چه کسی برخیزد؟

مادرش از لاک پشت پیری گفت که بلد راه بود و لاک پشت آنچه مادر گفته بود را

تکرار نمود . اما ماهی دیگر تاب نداشت با خود می اندیشید حسی با من می گوید

تو از دریا متولد شده ای دریا همه چیز توست باید که به خاستگاهت بازگردی

و لاک پشت نشان دریا را به او داد " همین طور راست برو " و ماهی کوچک به راه

افتاد و رفت . رفت تا ساحل . آبها دل بی تاب ماهی را به ساحل زدند. ماهی کوچک

بی تاب تر شد اولین بار ... نه ...آخرین بار دریا را دید

فهمید آنچه سالها در پی آن بوده در آن بوده . برای یافتن دریا باید تنها دل به ساحل زد

دورتر ها در ساحل پادشاهی سوار بر اسب تاخت می کرد در پی صید

ناگهان اسب ماری دید و رمید . پادشاه از اسب بر خاک رسید . روی خاکها غلتید

از هوش رفت خواب چشمانش را ربود . پادشاه خفته در خواب خود را تنها دید. خبری

از قصر نبود از آن همه ثروت و دولت

پادشاه در خواب خود را فقیری بی چیز می دید . درد و رنج همه ی دارای اش بودند

دستهایش خالی اما دلی پر درد داشت . آرزو می کرد کاش پادشاهی می شد

کاش آرامش و ثروت و امنیت داشت و همچنان در خواب بود........

سارقی رهزن رسید تاج او را برداشت اسب او را دزدید.اما پادشاه در خواب بود

آرزویش شاهی . کاش بیدار می شد وخودش را می دید . ارزشش را دولتش را ثروت

و آرامشش را

آرزویی در دل و دعایی بر لب : کاش حالا بیدار شود

شب سرودش را خواند نوبت پنجره هاست

کاش حالا بیدار شود

هو الحی

کوران آنانی نیستند که نمی بینند

من به این جهان آمده ام تا چشم دل آنانی را که در باطن کورند باز کنم و به آنانی که

تصور می کنند بینا هستند نشان دهم که کورند

گفتند : آیا منظورت این است که ما کوریم؟

پاسخ داد : اگر کور بودید تقصیر نمی داشتید ولی شما مقصر باقی می مانید چون ادعا

می کنید که چشم دارید و همه چیز را می بینید

اما با شما بگویم کوران آنانی نیستند که نمی بینند کسانی اند که از درک آنچه می بینند

غافلند

پس خوب بنگرید او که حضور دارد و بر شما ناظر است