هوالحی

خوب من ؛ تنها باید به یک نقطه تکیه کنی.نور از بیرون فریب است و اتکاء به نور بیرون یعنی محرومیت از

حقیقت درون. به خاطر بسپار ؛ اگر محل اتکاء تغییر کند ؛ اتکاء کننده نیز تغییر می کند و لاجرم اتکاء کننده همان

خواهد شد که به آن تکیه دارد. تنها باید به یکی تکیه کنی و او که به یکی تکیه کرده است ؛ خود محکمترین

.تکیه گاه خواهد بود

هوالحی

گل نورانی مرداب؛ بخاطر بسپار ؛ انسان با تنهایی متولد می شود . انسان موجودی تنها است و ریشه ی رنجهای

او تنهایی و دوری است. انسان موجودی تنهاست چراکه با تن هاست؛ با یک تن نیست و او که با یک تن است در

.میان تن ها یک تنهاست

عشق زاییده ی تنهایی است و تنهایی مادر عشق است. او که به یک تن عشق می ورزد ؛ با همه تن های دیگر

بیگانه می شود و جز در آرزوی یک تن نیست و خود بخود وقتی یک تن نیست تنها می ماند.کسی که با تن هایی که

اطرافش هستند بیگانه است؛ از جنس آنها نیست؛ معشوقش معشوقه های آنها نیست؛ معبودش معبودهای آنها نیست؛

.تنهاتر است.هر قدر به مقام انسانیت انسان نزدیکتر می شوی در میان تن ها تنهاتر می شوی

او که با یک تن است با تن های دیگر بیگانه می شود؛ بیگانه با آنکه مردم می شناسند؛ تشنه است در کنارجویبار

هایی که مردم می آشامند؛ گرسنه است بر سر سفره هایی که دیگران از آن خوب می خورند و سیر می شوند

..............هونام در میان تن ها همیشه تنهاست؛ تنها با